Η Ελληνική Γεωργία, σύμφωνα με υπολογισμούς της
ΕΕ, έχει δυνατότητα δημιουργίας 500.000 θέσεων εργασίας στα επόμενα 8-10 χρόνια.
Ο υπολογισμός προσμετρά τις κλιματολογικές συνθήκες, τις κατηγορίες προϊόντων
που έχουμε και ευκαιρίες από αγορές που έχουν προβλήματα (π.χ. Αίγυπτος). Είναι
ένα σχέδιο που μπορεί να δώσει πνοή στην επαρχία και να δημιουργήσει νέες μορφές
συνεργασιών σε κάθε πόλη.
Είναι βέβαια μεγάλο δομικό πρόβλημα, ότι στο
σύνολο της κοινωνίας, στρέψαμε την πλειοψηφία στις υπηρεσίες, στη λιανική και
μικρο-επιχειρηματική, τα μέσα ενημέρωσης. Μαγαζάκια που πήγαιναν στον αυτόματο.
Ο πληθυσμός μας δεν γυρίζει εύκολα στις επαρχιακές πόλεις, για να κερδίσει από
τη γη. Τη γη που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και την εκμεταλλεύονται εργολαβικά οι οικονομικοί μετανάστες στη χώρα μας έναντι συμβολικού ανταλλάγματος αντί οι ιδιοκτήτες τους. Αποτέλεσμα: οι μεν πρώτοι να γίνονται επιχειρηματίες βεληνεκούς με έσοδα που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν φαντάζονταν και οι δεύτεροι να συνεχίσουν να κυνηγούν το lifestyle με το άγχος να καλύψουν ταυτόχρονα τις βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης. Εχω προσωπικό φίλο που ακόμη προσπαθεί να βρει εργασία ως εμπορικός
διευθυντής, ενώ έχει 1.000 ρίζες ελιές. Δεν υποστηρίζω ότι έτσι θα λυθούν τα
προβλήματα όλων μας, αλλά ας πούμε μια αλήθεια: δεν μας χωράει όλους η αγορά
υπηρεσιών του ενός προς τον άλλο! Δεν μπορεί το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και ΤΕΙ αγροτικών ειδικοτήτων να
είναι υποβαθμισμένα και να αποτελούν δευτερότριτες επιλογές στο μηχανογραφικό δελτίο των πανελληνίων εξετάσεων, επειδή ακόμη πιστεύουμε ότι η Νομική, το ΟΠΑ, το Πάντειο
είναι το κοινωνικά δέον να κάνεις. Ξέρετε καμμια χώρα που χωρίς παραγωγικό
προσανατολισμό, να μπορεί να αντέξει στρατιές δικηγόρων (παρεπιπτόντως άκουσα από χείλη κοινοτικού επιτρόπου ότι η Αθήνα έχει αριθμό δικηγόρων μεγαλύτερο από αυτόν της Γαλλίας), μηχανικών και ιατρών;
Ξέρετε καμιά χώρα τόσο μικρή να χρειάζεται 7-8 πανεπιστημιακές σχολές και
κολέγια business administration;
